Twee torso‘s in oude bomen. Drie koppen op drie betonnen schijven in het park..
Een jong koppel op een bank, zij weent. Verloren liefde. Een setting voor een kortfilm?
Maen Florin beeldhouwt de mens. Haar voorkeur gaat nu uit naar keramiek, af en toe ingebed in synthetisch afvalmateriaal. Bij haar recente sculpturen zijn extra elementen tot een minimum herleid. De kunstenares kiest wel voor alternatieve en nieuwe presentatievormen. In het Park ter Beuken in Lokeren liet zij drie cirkelvormige plateaus gieten in beton. Die beantwoorden niet aan het beeld van klassieke sokkels. Het zijn eerder platte schijven – nauwelijks 15 cm. hoog – in een groen landschap. Daarop presenteert zij drie „grote koppen“. Hun gezichtsuitdrukkingen zijn fundamenteel verschillend. De wijze waarop zij proberen klaar te komen met hun omgeving eveneens. Alle weigeren blik-kontakt.
De beeldhouwwerken tonen gestokte emoties, vaak verbittering die gepaard gaat
met melancholie. De figuren, alle mannelijk, lijken te falen. Maar aan wat ?
Eén van de twee torso‘s keert ons de rug toe. Is het een stouterik, met zijn kop tegen de boomschors gedrukt?
De karakters, ook die van de vrijstaande koppen, zijn over het algemeen introvert. Meestal zeer kleurrijk, en daardoor ook verleidelijk, weigeren ze een open gesprek aan te gaan met het in Engelse stijl aangelegde romantische park. Ze domineren eerder het landschap door hun ingetogenheid, en houden halsstarrig vast aan hun introvert zijn, met hun ogen toe. Ze verschijnen als geïsoleerde in zichzelf opgesloten wezens.
De beelden van Maen Florin tonen de gekwetste mens. Het lijkt alsof die – in onmin met zichzelf – niet in staat is de uitdagingen die het leven hem stelt, te bemeesteren. Liever trekt hij zich terug in een ivoren toren, leeft als individu tussen individuen, alleen en eenzaam.
In het salon van de villa in het park staat een hoge witte ronde tafel met daarop vijftien levensgrote koppen in keramiek. Ieder op zich een klein meesterwerk. Tesamen evenwel een getuigenis van een menselijke katastrofe. Elke vorm van toenadering wordt afgewezen. Stilte.
Illusion heet de tentoonstelling. Heeft de illusie daarmee te maken dat de voorgehouden charme van de koppen in het park eigenlijk bedrog is?
Niets is wat het lijkt. Alles is een ambigu spel van afstoten en aantrekken. Zoals op de schilderijen met maskers van James Ensor, waar alles vrolijk lijkt maar waarin bij nader toezien ook veel tragiek verborgen ligt.
Het oeuvre van Maen Florin kan ons niet onverschillig laten. Het is zowel een reflectie over als een waarschuwing tegen een extreme vorm van empathie in onze maatschappij.
Erno Vroonen
September 2018