Als we naar een portret van Rembrandt of een sculptuur van Rodin kijken, is het alsof de figuren die we zien daadwerkelijk voor ons staan. Eenzelfde intense aanwezigheid ervaren we bij de koppen van Maen Florin. Het zijn nooit echte portretten, hoewel er altijd wel afbeeldingen van gekende of onbekende personen aan de basis liggen. Maar de koppen gaan al snel een eigen leven leiden.
Maen Florin wil veel verder gaan dan het afbeelden van een persoon. Ze gaat op zoek naar zijn innerlijke psyche, ze leeft zich helemaal in in zijn gevoels- en gedachtewereld, ze wil zijn zieleroerselen ontsluieren en zijn diepste drijfveren bloot leggen. De manier waarop ze de koppen met glazuur beschildert geven de gelaatstrekken extra expressie. De naakte, magere borstkassen van de bustes benadrukken nog die expressie. Zonder enige franje wordt schaamte getoond. Lijden wordt herkenbaar. En ook als een buste meer ‘aangekleed’ wordt, ondertrepen zowel de opbouw als het materiaalgebruik de zeggingskracht van de kop.
Wanneer we laveren tussen de koppen, laveren we tussen gevoelens van angst, genot, vastberadenheid, droefheid, mededogen, gelukzaligheid, ontreddering, trots, beklemming, wanhoop, berusting, ontgoocheling, pijn, twijfel, hunkering. We laveren ook tussen de diverse menselijke rassen en typologieën, ieder met zijn specifieke fysieke eigenheden. Het is fascinerend te ervaren hoe Maen Florin erin slaagt om de emoties en de karaktertrekken in elke kop subtiel én prangend te verbeelden. Ze laat ons het verhaal lezen dat ze voor elk van hen bedacht heeft.
Het lijkt alsof ze de hele wereld wil begrijpen en omarmen.
Veerle Van Durme
September 2018